Zor günler bitti artık(!)…
Şimdi daha zor günlerdeyiz!
Gençleri bile yordu yaşamak;
Tüketilmiş günler bizi bekler!
Bir çocuğun midesi boşsa, bir toplumun vicdanı dolmaz. Toprak susarsa, gökyüzü ağlamaz.
Üretmeyen eller, yalvaran gözlere dönüşür. Gıda değil sadece eksik olan; onur, umut, gelecek
de bölünür.
Umut geleceğe bakan gözdür…
Yürekte demlenen sevda bedene közdür!
Bir gonca renklere soyunur yaşama sevincini;
Beklenen rüzgâr geldiğinde, yürek alevlenir!
Fiyatlar yükselir, ama boylar kısalır. Zengin harcar, yoksul susar. Umut boğulur
gözyaşlarında!
Kan kaybediyor insanlık görüyor musun?
Yok ediyor kazananlar, sırtından kazandıklarını!
O kadar çok ki, bilmeden kaybedenler…
Kayıplar sürdükçe kazanıyor yaşamı katledenler!...
Kamunun eli plansızsa, çocukların sesi söner renklerle birlikte. Bir lokma ekmek, bir ömürlük
direnişe dönüşür.
Dökülür yaprakları güneşin ön akşam sokaklarına…
Umut, arkasızdır abanan karanlıklardan önce.
O yalnızlık ki, tüner rüzgârın kanatlarına;
Başlar gececi korkuların nöbeti umutsuzluklarla!
Ama hâlâ bir tohum vardır, çatlamayı bekleyen. Bir el uzanırsa, bir dünya yeşerecektir
yeniden…
Günbatımı dökülür yorgun yapraklardan,
Örtünür deniz çıplaklığın suskun yorganını.
Kuşlar yuvaya dönüşe çırpar kanatlarını.
Çimlenen umutlar çiçeklenir yıldızlarla.
