ORADA BİR KÖY VAR UZAK­TA… O KÖY BİZİM KÖ­YÜ­MÜZ HÜL­LÜ­KU­ŞA­ĞI

Dört bir yanı ço­cuk­lu­ğum­da dik­ti­ğim meşe ağaç­la­rıy­la çev­ri­li…
işte o köy benim ve kar­deş­le­ri­min köyü.
Kim­bi­lir ne acı­lar ve ne tatlı ha­yat­lar ya­şan­mış Sa­de­ce ter­te­miz ha­va­sı­nın ta­dı­nı çı­kar­mak, bakir do­ğa­sıy­la dost­luk kur­mak için bile gi­dil­me­li.
Bir ta­raf­ta ak­ba­ba te­pe­si Bil­geç ya­nın­da kepir yay­la­sı Bir ta­raf­ta Ars­lan­doğ­muş köyü Bir ta­raf­ta Hül­lü­ku­şa­ğı köy­le­ri yer alır­dı Bizim köy artık yok..
Mezar taş­la­rı kı­rıl­mış Otu­ran­lar şehre sü­rül­müş top­ra­ğın­dan el çek­ti­ril­miş..

şe­hir­de dört duvar içine sığ­dı­rıl­mış Dil­le­ri­ni ko­nu­şan bu­la­ma­yın­ca unut­muş­lar..
ve onlar şimdi ço­ok­tan ha­ya­ta veda et­miş­ler Bun­la­rın için­de annem ve babam da var.
Tam 45 sene oldu kö­yü­mü gör­me­ye­li. Git­mek is­te­me­dim, o acı­la­rı tek­rar ya­şa­ya­cak­mı­şım gibi geldi. Taki kızım bilet alın­ca­ya kadar…
Bir bak­tım ki kızım ve da­ma­dım­la 45 sene sonra kö­yüm­de­yim.

Sanki bir boş­luk­ta sü­zü­lü­yorm Ak­lı­ma yü­rü­mek geldi..
yü­rü­düm, yü­rü­düm…
zaman ne kadar hızlı geç­miş. 
Babam es­ki­den be­nim­le uzun uzun ko­nu­şur­du.

Şim­diy­se su­su­yor..
Çünkü o artık ha­yat­ta değil.
Kızım sordu; “hangi evde doğ­dun? “gös­ter­dim Doğ­du­ğum, ço­cuk­lu­ğu­mun geç­ti­ği köy ha­ra­be olmuş Dik­ti­ğim kavak ve söğüt ağaç­la­rı ak­lı­ma geldi Şimdi ev yap­mak is­te­sen ya­pa­maz­sın, elekt­rik su yok..
Sonra dü­şün­düm dedim ki ey hayat! ateş külle söner Acı pay­laş­tık­ça aza­lır Sevgi ise pay­laş­tık­ça ço­ğa­lır Artık kö­yü­me karşı sa­de­ce güzel şey­ler his­se­di­yo­rum. O acı ve öfke yok oldu…
Eğer git­mek is­ter­se­niz adı artık ha­ri­ta­lar­da bile yaz­ma­yan kö­yü­me, Ars­lan­doğ­muş’un üst ta­raf­la­rı­na doğru git­me­li­si­niz. Dost­ça kalın.