Biz yaşam tut­sa­ğıy­ken ba­rı­şın sev­da­lı­sı;
Ka­rar­tı­lar su­la­rın ay­na­sı­nı!
Sön­me­ye durdu sı­ca­ğı ten­le­rin,
Oysa ne çok öz­le­miş­tik biz ba­rı­şı…
Uğ­run­da ya­şam­lar ve­recek kadar!...
Orta Doğu’nun yü­re­ği silme kan!
Ölü­mü­ne sür­dü­rü­lür ya­şa­mın kav­ga­sı…
Umut çar­mıh­ta çır­pı­nır umar­sız­ca;
Ölüm fış­kı­rır kız­gın kum­lar­dan!
Ası­lır bir güneş akşam gö­ğü­ne,
Er­ken­ce çe­ki­lir el ayak ya­şam­dan…
En ırkçı ölüm­ler yürür körpe ten­ler­de.
Pet­rol iki ağız­lı du­yar­sız han­çer,
Kav­ga­la­rın, ölüm­le­rin ve kur­tu­lu­şun sim­ge­si.
Tez­gah­la­nır ar­tar­da çı­kar­la­rın kı­rım­la­rı,
Sözde ve ta­şı­ma bir de­mok­ra­si adına;
Ve son bulur in­san­la­rın ya­şam­la­rı ayak­lar al­tın­da!
Siner körpe yap­rak­lar şid­de­tin çö­züm­süz­lü­ğü­ne;
Ka­rı­şır kı­rım­la­rın top ses­le­ri­ne ya­şa­mın çığ­lık­la­rı…,
Barut so­lu­yan ço­cuk­la­rın korku siner göz­le­ri­ne!
Canlı bomba olur in­san­lar kur­tu­luş­lar adına!
Ne kalır ki vu­rul­muş kent­ler­den ya­rın­la­ra?
Şa­şır­tıl­mış kış­kırt­ma­la­rın el­le­ri kanlı.
Cel­la­dı­na âşık olun­ca sı­ra­dan­lar,
Ger­çe­ğin acısı batar göz­le­ri­ne in­san­lı­ğın!
Üryan do­la­şır linç edil­miş­ler bey­ni­miz­de;
En ayıp­lı be­de­ni­ni gi­yi­nir­ken in­san­lık,
Vah­şet, deh­şet ve kö­rük­le­nir­ken iha­net!
En çir­kin ba­kı­şıy­la do­la­şır­ken dolar,
Orta Doğu’da kus­mu­ğu pet­rol, el­le­ri kan!...
Sa­hip­siz do­la­şır­ken ölü ço­cuk­la­rın fer­ya­dı;
Keşke Orta Doğu’da ölüm­ler doğal ol­say­dı!...
Yürür kuv­ve­te ta­pı­nan sı­ra­dan­lar,
Ka­dı­nın te­nin­de ka­nıt­la­ma­ya vah­şe­ti­ni…
En çir­kin, en katil ba­kış­la­rı­dır do­la­rın,
Orta Doğu’da göz­le­ri pet­rol ka­ra­sı!
Bir maz­lum, bir mah­zun, bir garip ki onlar;
Hiç din­mez yü­rek­le­ri­nin sı­zı­lı ka­na­ma­sı!
Kur­tu­luş fış­kı­rır­ken kız­gın kum­lar­dan,
Ge­le­cek­siz­lik­le bo­ğu­lur in­san­la­rın ya­rın­la­rı…
Korku giy­si­li ço­cuk­lar ki, ya­şa­mın tut­sa­ğı;
Bı­ra­kıl­mış­ken ça­re­siz­li­ğin kör ak­şam­la­rı­na!...
Ya­rat­tık­la­rı Sad­dam­lar­dan kur­tar­mak için;
Sa­la­rak in­san­lar üs­tü­ne kendi Sad­dam­la­rı­nı!
Da­ha­sı, top­la­rı­nı, tü­fek­le­ri­ni ve uçak­la­rı­nı;
Ve nokta vu­ruş­lu akıl­lı bom­ba­la­rı­nı…
Kan der­ya­sın­da yük­se­lir­ken alev­ler,
Te­pe­den tır­na­ğa iha­net yüklü;
Dev­şir­me lüm­pen­ler, sa­pık­lar ve kan emi­ci­ler,
Ölüm­cül si­lah­lar­la do­na­tıl­mış hem­pa­lar­la…
Vurur onlar in­san­lı­ğın umut­la­rı­nı;
Vurur onlar in­san­la­rın ya­rın­la­rı­nı!...
Uyan­ma­lı artık yıl­la­dır hep uyu­tu­lan­lar…