HARÇ.

Sür­gün sürdü umut­lar ba­har­la,
Göğe erdi sevda, yıl­dız­lar çi­çek­len­di!...
Olmak bir­lik­te­lik­ler­le yol yü­rü­mek­tir. Ah­lak­la yoğ­ru­lan­dır kül­tü­rün sesi, Çim­le­nir top­rak­ta mil­le­tin ba­ğım­sız­lık ne­fe­si. Ye­şe­rir bir­lik­te ya­şa­ma is­ten­ci, Dev­let olur ortak yaşam ira­de­si.
Ve ba­kış­la­rın do­ku­nur be­de­ni­me, yanar tenim!
Sen yü­zün­de kalan göz iziy­le çekip gi­der­sin…
Ortak ge­lecek bir düş değil artık, fır­sat eşit­li­ğiy­le örü­lür yarın. Laik bir ya­pı­da çi­çe­ğe durur hu­ku­kun ışığı, Her var­lı­ğa ya­şa­ma hakkı ta­nı­yan far­kın­da­lık­la...
Sen­siz­lik­le kay­bo­lu­ruz umut­la­rı­mız­la bir­lik­te;
Yü­rek­le­re ateş sa­lar­ken ya­şa­mı ye­şer­tir­sin!...
Ba­rın­mak bir hak, ko­run­mak bir söz, Eği­tim­le har­la­nır umut­la­rın közü. Sağ­lık­la ye­şe­rir gü­ve­nin özü, Dev­le­tin gö­re­vi, hal­kın gözü.
Gök­ku­şa­ğın­da ha­la­ya duran sev­da­lı renk­ler,
Yar­dım­la­şan­lar­la bir­lik­te in­san­lık or­ta­ya çıkar.
Do­ğuş­tan ge­len­le son­ra­dan ek­le­nen, Moral de­ğer­ler­de yankı bulan beden. Top­lu­mun har­cı­dır bu ses­siz emek, Mil­let ol­ma­nın en derin ge­rek­le­rin­den!
Dağın göl­ge­siy­le ku­cak­la­şır ağa­cın göl­ge­si,
Gü­ne­şin in­sa­fı­na kal­mış­tır bir­lik­te­lik­le­ri.
Top­ra­ğın çat­la­ğın­dan fi­liz­le­nir umut, Bir­lik­te ya­şa­ma­nın ye­şe­ren kur­de­le­si. Her eşit adım­da ço­ğa­lır se­vinç yu­ma­ğı, Gö­rü­nür kı­lı­nır yarın, bu­gün­den doğan bir nefes gibi.
Komşu olmak is­ter­dim ba­kış­la­rı­nın kol­la­rı­na,
Ay­rı­ca­lı­ğı­nı al­gı­lar­ken se­vinç­ten tit­rer yü­re­ğim…
Ye­ni­len­me, es­ki­yi inkâr değil, onu dö­nüş­tür­me ira­de­si­dir. Ah­lak­la bes­le­nen kül­tür, di­re­niş­le ye­ni­ler ken­di­ni!...
O denli ya­kı­şı­yor­du ki, sana iyi­lik, gü­zel­lik kadar.
Sa­de­ce bı­ra­kıp git­ti­ğin­de öksüz ka­la­cak­tık o kadar!
Dev­let, bir gölge değil artık, Bir çınar gibi kök sal­ma­lı ada­let­te. Ba­rı­nan her can, ko­run­ma­lı sev­giy­le, Eği­tim­le bü­yü­me­li, sağ­lık­la ser­pil­me­li. Umut ge­le­ce­ğin ku­ca­ğın­da ye­şer­me­li…Yü­rek­ler­de açan barış çi­çek­le­riy­le.
Ateş­le su ku­cak­laş­tı ne su yandı ne de ateş söndü…
Ve yü­rü­dü düş­tü­ğü yer­den kal­kan ya­şa­mak!
Ve biz, bu har­cın için­de birer kı­vıl­cım; Bir­bi­ri­mi­ze tu­tu­nan sar­mal ışık­lar gibi, Mil­let ol­ma­nın şi­iri­ni yaz­ma­lı­yız ge­le­ce­ğe…