Gaye

Arap­ça­dan Türk­çe­mi­ze giren gaye ke­li­me­si­nin lü­gat­ler­de­ki an­la­mı : “Mak­sat, bir iş ve te­şeb­bü­sün yö­nel­di­ği şey, va­rı­la­cak sonuç; erek, amaç; kas­te­di­len ne­ti­ce” ola­rak geçer.
Amaç­la­rı, ga­ye­le­ri olan in­san­lar mak­sat­la­rı­nın ger­çek­leş­me­si için ça­lış­mak mec­bu­ri­ye­tin­de­dir­ler. İnsan­lar çe­şit­li der­nek­ler, sivil top­lum ör­güt­le­ri ku­ra­rak ga­ye­le­ri­nin ger­çek­leş­me­si için bir çatı al­tın­da top­la­nır­lar. Kur­duk­la­rı ör­gü­tün ça­tı­sı al­tın­da ga­ye­le­ri­nin ger­çek­leş­me­si için ça­lış­ma­ya baş­lar­lar. Kendi erek­le­ri için ça­lı­şan in­san­lar hem mutlu olur­lar hem de genç ve dinç ola­rak ya­şar­lar. Ga­ye­si olan in­san­lar ga­ye­siz ki­şi­le­rin ara­sın­da mutlu ola­maz­lar. Bu­nun­la il­gi­li ola­rak Cenap Şe­ha­bet­tin : “Ha­yat­ta en zor şey, ga­ye­siz in­san­lar­la bir­lik­te ya­şa­mak mec­bu­ri­ye­tin­de kal­mak­tır.” de­miş­tir.
Ha­yat­tan zevk ala­bil­mek, bi­linç­li şe­kil­de ya­şa­ya­bil­mek için ki­şi­nin mut­la­ka bir ga­ye­si ol­ma­lı­dır. Ga­ye­siz ya­şa­yan bir ki­şi­nin ha­re­ket­siz ya­şa­yan bit­ki­den farkı yok­tur. Ga­ye­le­ri­ne sadık olan ki­şi­ler mut­la­ka ba­şa­rı­lı olur­lar. Ga­ye­si büyük olan in­san­la­rın ken­di­le­ri de büyük olur­lar. Ga­ye­le­ri için ça­lı­şan in­san­lar sağ­lık­lı ve ce­sa­ret­li olur­lar. 
Çev­re­miz­de­ki sivil top­lum ör­güt­le­rin­de ça­lı­şan ki­şi­le­ri şöyle bir in­ce­le­yecek olur­sak 70-80 yaş­la­rın­da­ki in­san­la­rın ener­jik, di­na­mik, ha­fı­za­la­rı ye­rin­de, top­lu­ma bir şey­ler ve­re­bil­me­nin mut­lu­lu­ğu için­de­dir­ler. Bun­lar ne bir tra­fik ca­na­va­rı olur­lar ne de bir baş­ka­la­rı­na zarar ve­rir­ler. Bu­ra­lar­da ça­lı­şan kim­se­ler tra­fik ka­za­sı yap­maz­lar, suç iş­le­mez­ler, ce­za­evi­ne gir­mez­ler; de­vam­lı ken­di­le­rin­den top­lu­ma bir şey­ler ve­rir­ler ve bunun mut­lu­lu­ğu­nu ya­şar­lar.
Bir kuşun, bir tav­şa­nın, bir as­la­nın ve sair hay­van­la­rın in­san­lar gibi ga­ye­le­ri ola­maz. Onlar sa­de­ce ka­rın­la­rı­nı do­yur­mak için ça­lı­şır­lar. Gaye sa­de­ce akıl­lı in­san­la­ra mah­sus bir şey­dir. Aslan sa­de­ce acı­kın­ca avını avlar ve kar­nı­nı do­yu­rur. Onun dı­şın­da bir sos­yal ak­ti­vi­te­si söz ko­nu­su de­ğil­dir. 
İnsan­lar­la hay­van­la­rı ayı­ran en bariz özel­lik­ler­den bi­ri­si de gaye uğ­ru­na ça­lı­şa­bil­mek­tir. İnsan ga­ye­si uğ­ru­na kendi var­lı­ğı­nı bile feda ede­bil­mek­te­dir.Ka­inat­ta dü­şü­ne­bi­len tek var­lık olan insan bir ot gibi veya robot gibi değil; bir gaye, bir amaç uğ­ru­na top­lu­ma bir şey­ler ve­re­bil­mek, mutlu ola­bil­mek için ça­lış­ma­lı­dır.
Sa­tır­la­rı­mı­zı Andre Ma­uro­is’un şu güzel sö­züy­le bi­ti­re­lim.
“ En geç ih­ti­yar­la­yan in­san­lar, ya­şa­mak için bir takım ga­ye­ler mu­ha­fa­za etmiş olan­lar­dır.”

------------------- ŞİİR KÖŞESİ ---------------

SILA-İ RAHİM

Uza­ğın­da kalsa da, uza­na­lım sı­la­ya
Has­re­ti­miz son bul­sun, vakit zaman dol­ma­dan
Çok zor ol­ma­sa gerek, sa­rı­la­lım anaya
Du­ası­nı ala­lım, ölüm bizi bul­ma­dan.
 
Unut­ma­yın sı­la­yı, has­ret­lik bü­yü­me­sin
Göz­le­ri yol­la­rın­da, hiç kim­sem yok de­me­sin
Özlem dolu gün­le­re, yel ter­sin­den es­me­sin
Yaz bahar ay­la­rın­da, ka­ra­kış­lar ol­ma­dan.
 
Ata­mız­dan ya­di­gâr, anne ile ba­ba­mız
Men­fa­at­siz se­ver­ler, can­dan bizi ba­cı­mız
Kar­deş de­di­ğin kim­dir! On­lar­dır baş ta­cı­mız
Za­ma­nın­da de­re­lim, çi­çek­le­ri sol­ma­dan.
 
Altın ka­fes­te bül­bül, vatan diye ötü­yor
Göz­le­rin­le gö­rür­sen, ba­ca­la­rı tü­tü­yor
Çok geç­mi­yor ara­dan, kara top­rak yu­tu­yor
Az­ra­il ka­pı­mı­za, gelip canı al­ma­dan.
 
Sı­la­yı rahim bizim, sor­gu­suz va­zi­fe­miz
Bun­dan çok razı gelir, pey­gam­ber efen­di­miz
Rah­man­la­ra ere­lim, çık­ma­dan ne­fe­si­miz
Dünya gö­züy­le gör­sek, kı­ya­me­te kal­ma­dan.
 
Se­la­mı gön­de­re­lim, hayat bul­sun di­li­miz
Se­ven­ler­den ola­lım, çal­sın gönül te­li­miz
Ha­yır­la­ra ulaş­sın, elden ver­dik­le­ri­miz
Fe­le­ğin pen­çe­sin­de, sa­çı­mı­zı yol­ma­dan.
 
Zi­ya­ret bor­cu­muz­dur, dost, hısım, ak­ra­ba­yı
An­ne­an­ne, de­de­yi, tey­ze­miz, amca, dayı
Güner, unut­ma! Yeğen, kuzen ile ha­la­yı
Ölüm de­ni­len ger­çek, ad­re­si­ni sor­ma­dan.
 
Güner TEKİN- KARS

--------------------------------------------------

YOĞUN İSTEK ÜZERİNE

Es­ter­gon önün­de bir nâra atsam
Peşim sıra gelir misin be Nil­gün?
Koy­nun­dan içeri bir fare atsam
Neler olur bilir misin be Nil­gün?

Der­din gamın zir­ve­si­ne çı­ka­rım,
Şıpır şıpır bur­num­dan su dö­ke­rim,
Bir nez­lem var, yirmi yıl­dır çe­ke­rim;
Ça­re­si­ni bulur musun be Nil­gün?

Gü­lü­cük­le­ri­ni say­dı­rır mısın?
Yedi dü­ve­le baş eğ­di­rir misin?
Di­li­ni bur­nu­na değ­di­rir misin?
En­te­re­san olur musun be Nil­gün?

Dip­lo­ma­yı ce­bi­mi­ze ko­ya­lım,
Her bi­ri­miz bir di­ya­ra tü­ye­lim.
Yıl­lar sonra kar­şı­laş­tık di­ye­lim
Se­lâ­mı­mı alır mısın be Nil­gün?

Ne ya­man­sın ben bi­li­rim çok işte,
Kıy­me­ti­ni başka bilen yok işte;
Par­mak­la­rın boş du­ru­yor, bak işte;
Kı­na­lan­san ölür müsün be Nil­gün?

Ta­li­hi­mi ka­rart­ma­ya hız ver­dim;
Düş­ma­nın eline büyük koz ver­dim;
Gi­der­sen de da­rı­la­mam, söz ver­dim;
Biraz daha kalır mısın be Nil­gün?
Le­vent TOP­LU­DAL – NAZİLLİ

------------------------------------------------

BANA ULA­ŞA­MAZ­SAN

Bana ula­şa­maz­san kork­ma
Eser­le­ri­me ula­şa­cak­sın.
Yaz­dı­ğım rü­ya­la­ra, yor­du­ğum rü­ya­la­ra
Ha­ya­li­mi süs­le­yen kah­ra­man­la­ra ula­şa­cak­sın.
Ve gö­re­cek­sin
Asır­lar öte­sin­den
Kol­la­rı­mız ka­vu­şa­cak bir­bi­ri­ne
Bana ula­şa­maz­san mıs­ra­la­rı­ma ulaş.
Duy­gu­la­rı­mız ka­rış­sın bir­bi­ri­ne.
Bana ula­şa­maz­san dert­len­me
Me­za­rı­na ula­şa­cak­sın
Çü­rü­yen be­de­ni­me, da­ğı­lan ke­mik­le­ri­me
Top­ra­ğı­mı süs­le­yen gül­le­re ula­şa­cak­sın.
Ve gö­re­cek­sin
Asır­lar öte­sin­den
Ruh­la­rı­mız ka­vu­şa­cak bir­bi­ri­ne.
Bana ula­şa­maz­san aş­kı­ma ulaş
Sev­da­la­rı­mız ka­rış­sın bir­bi­ri­ne.
Bana ula­şa­maz­san üzül­me
Du­ala­rı­ma ula­şa­cak­sın.
Yu­dum­la­dı­ğım suya, kok­la­dı­ğım ha­va­ya
Sec­de­le­ri­mi süs­le­yen
Göz­yaş­la­rı­ma ula­şa­cak­sın.
Ve gö­re­cek­sin
Asır­lar öte­sin­den
Di­lek­le­ri­miz ka­vu­şa­cak bir­bi­ri­ne.
Bana ula­şa­maz­san ken­di­ne ulaş
Kalp­le­ri­miz ka­rış­sın bir­bi­ri­ne.

Bekir AYGÜL – AYDIN