*Manifest Etmenin Spiritüel Tüketim Metasına Dönüşmesi Üzerine...
Dünlerde dua ederdik. Sonra dilek tuttuk. Ardından “niyet defterleri” çıktı. Şimdi “manifest ediyoruz.”
Bir başka deyişle evrene sipariş veriyoruz.
Ama pizza siparişinden farkı şu: 30 dakikada gelmezse müşteri hizmetleri yok. Siparişim gecikti diye kimseyi arayamazsın !
“2026’da kendi işimin patronu olacağım.”
“Ruh eşim geliyor, enerjisini hissediyorum.”
“Evrene mesaj yolladım, kargo yolda.”
Sanki kozmos koca bir Hepsi Burada ya da Amazon deposu, sen de influencer’sın.
İstek, titreşimle gönderiliyor. Evren okuyor, listeliyor ve uygun zamanda sevkiyat yapıyor.
Ama bir sorun var:
Evrenin stokları tükenmiş olabilir ya da senin kargon “duygusal gümrüğe” takılmıştır.
Yine de vazgeçmiyoruz.
Çünkü manifest etmek, düşünmekten daha kolay.
Hayal kurmak, sorumluluk almaktan daha keyifli.
Enerji göndermek, emek vermekten daha az yorucu.
Kurumsal düzen bu duruma da kayıtsız:
-
SGK’ya “iş bulmak için evrene mesaj yolladım” diyemezsin.
-
Vergi dairesine “bol kazanç manifest ediyorum” dersen, borç bildirimi alırsın.
-
KPSS’de başarısız olup “çalışmadım ama niyet ettim” demen sonuç değiştirmez.
Çünkü manifest kültürü, kurumsal düzenin "neden-sonuç" zincirini kırıyor.
Bir tür spiritüel bypass.
Zihinsel tatminle hayatın gerçeklerini geciktirme biçimi.
Ama neden bu kadar çok kişi manifest ediyor?
Çünkü kapitalizm artık dua yerine “düşle” diyor.
Markalar “sen yeter ki iste” sloganlarıyla metafizik pazarlamaya geçti.
Bir dilek, bir enerji, bir hashtag...
Ve sonuç: “Evrene mesaj gönderildi.”
Ama ya yanıt?
Yanıt çoğunlukla WhatsApp’tan geliyor.
Çünkü başka biri senin hayalini story’ye atmış.
Sen yine dışarıdan bakıyorsun.
“Ben de manifest etmiştim ama evren galiba onu daha çok sevdi.”
Ve işte bu yüzden:
Evrene mesaj göndermek bazen yalnızca beklentiyle oyalanmaktır. Çünkü istek enerjisi, çaba olmadan yalnızca bir yankıdır. Yaşamak için de evrene manifest etmek yerine, gerçek düzende çaba, çalışma, emek ve sonucunda ekmek yemek diye bir gerçek vardır.