☰
✕

DUYUN BİZİ…

Aşık Vey­sel Şa­tı­roğ­lu’nun KARA TOP­RAK şi­irin­den bir­kaç kıta ala­lım. Bu şiir ya­şa­mın ve do­ğa­nın ay­na­sı gi­bi­dir. Doğru yer­den ba­kan­lar bu ger­çek­le­ri görür. Top­rak ya­şam­dır ki; ba­kıl­ma­sı ko­run­ma­sı ve kol­lan­ma­sı ge­re­kir. Emek­le ve­ri­len­le­ri be­re­ke­tiy­le bir­lik­te verir ge­ri­ye. Kur­tu­luş Sa­va­şı son­ra­sın­da, ül­ke­mi­zin ge­liş­me­si­nin itici gücü tarım ol­muş­tur. Bu ne­den­le ATA­TÜRK;“Ça­lı­şan köylü mil­le­tin efen­di­si­dir.” De­miş­tir. 

Koyun verdi kuzu verdi süt verdi
Yemek verdi ekmek verdi et verdi
Kazma ile döğ­me­yin­ce kıt verdi
Benim sâdık yârim kara top­rak­tır

Halk şa­ir­le­ri, her­ke­sin kul­lan­dı­ğı mal­ze­mey­le muh­te­şem eser­ler ya­rat­mış­lar­dır. Bu eser­ler top­lum­sal giz­le­ri halk ile pay­laş­ma­nın en güzel ve çar­pı­cı ör­nek­le­ri­dir. Özel­lik­le ya­zı­lı ak­ta­rım­la­rın az ol­du­ğu veya ol­ma­dı­ğı or­tam­lar­da ku­lak­tan ku­la­ğa ak­ta­rı­la­rak gü­nü­mü­ze kadar gel­me­yi ba­şar­mış­tır.

Kar­nın yar­dım kaz­ma­yı­nan be­li­nen
Yüzün yırt­tım tır­na­ğı­nan eli­nen
Yine beni kar­şı­la­dı gü­lü­nen
Benim sâdık yârim kara top­rak­tır

Açık söy­le­mek ge­re­kir­se, bu di­ze­ler beni fena çar­pı­yor. Vey­sel Baba çok iyi bir top­lum reh­be­ri. Top­ra­ğın ve ta­rı­mın öne­mi­ni çar­pı­cı bir bi­çim­de vur­gu­lu­yor. Hiç kuş­ku­suz, Vey­sel’in top­ra­ğa yap­tık­la­rı hır­çın­lık veya hoy­rat­lık değil, ta­ma­men po­zi­tif edim­ler. Kar­şı­lı­ğın­da say­gı­nın, sev­gi­nin sem­bo­lü olan gül var.

Bütün ku­su­ru­mu­zu top­rak giz­li­yor
Mer­hem çalıp ya­ra­la­rı­mı düz­lü­yor
Kolun açmış yol­la­rı­mı göz­lü­yor
Benim sâdık yârim kara top­rak­tır

Top­rak bir sorun çö­zü­cü ve uygun bi­çim­de çözüm üre­ti­ci­dir. Ge­liş­miş sa­na­yi­le­rin ta­ba­nın­da top­rak­tan alı­nan­lar var. Sorun top­rak olun­ca, yurt­se­ver­le­re görev düş­mek­te­dir. Mil­le­te ait olan top­rak ve ürün­ler hariç öteki var­lık­lar sa­tı­la­maz. Bugün Sam­sun’a çıkma ge­re­ği du­yul­sa; çı­ka­bi­le­ce­ği­miz bize ait bir liman yok (!)

DUYUN BİZİ.

Bu yok­sul­luk alev alev ya­kı­yor!
Yan­gın ba­ca­yı sardı bi­li­ne…
Kö­tü­den daha kö­tü­ye gi­di­yor gün­ler;
Çoluk çocuk, hısım ak­ra­ba çok zor­da­yız!

Kur­şun hı­zın­da akı­yor fi­yat­lar,
İşsi­zin yok­su­lun ta­ka­ti bitti.
Ma­aş­lar bi­ti­yor bir­kaç gün için­de;
Boş file, boş cüz­dan­la cüm­le­miz dar­da­yız!

Açlık var, yok­sul­luk var, has­ta­lık­lar var.
Ka­ra­kış sin­si­ce sönen ocak­la­ra bakar(!)
Bir avuç vic­dan­sız, pa­ray­la ya­la­na tapar!
Hal­den an­la­yan yok, ahu zar­da­yız!

Gün geçer akar zaman küle döner.
Ben­di­ni yıkan yok­sul­luk sele döner!
Ka­ran­lık ku­şa­nır zul­mün kı­lı­cı­nı,
Biz acı­la­rın har­lan­dı­ğı kül­han­da­yız!