Doğruluk

Ki­şi­oğ­lu­nun en büyük me­zi­yet­le­rin­den bi­ri­si de hiç şüp­he­siz ki doğ­ru­luk­tur. Ya­lan­dan, do­lan­dan, üç­ka­ğıt­çı­lık­tan uzak duran ki­şi­ler Hak­kın, ada­le­tin ve doğ­ru­nun ya­nın­da de­mek­tir. Doğ­ru­luk her sı­nıf­tan in­sa­nın pren­sip­le­ri ara­sın­da ol­ma­lı­dır. Sağ­lam bir top­lum ya­pı­sı ancak doğ­ru­la­rın çok ol­du­ğu za­man­lar­da ger­çek­le­şir.
Ki­şi­ler hiç­bir zaman doğ­ru­luk­tan ay­rıl­ma­ma­lı­dır­lar. Ya­lan­la, do­lan­la ancak bir yere kadar va­rı­la­bi­lir. So­nun­da mut­la­ka ger­çek an­la­şı­lır, kişi hüs­ra­na uğrar. Doğru tek­tir. Yan­lış ise son­suz şe­kil­le­re gi­re­bi­lir. Ha­ya­tın her ev­re­sin­de onun­la mü­ca­de­le ede­riz. Bir ka­ra­ra var­ma­dan önce enine bo­yu­na dü­şün­me­li­yiz, doğ­ru­yu bul­duk­tan sonra ka­ra­rı­mı­zı ver­me­miz ge­re­kir. Yoksa de­ne­me ve ya­nıl­ma yo­luy­la doğ­ru­yu bul­ma­ya ça­lış­tı­ğı­mız müd­det­çe bi­rey­le­rin ve top­lu­mun re­fa­ha ka­vuş­ma­sı uza­dık­ça uzar, he­de­fe bir türlü va­rı­la­maz. 

Her ne kadar “ Doğru söy­le­ye­ni dokuz köy­den ko­var­lar” de­se­ler de hata so­nun­da mut­la­ka an­la­şı­lır. Ga­li­le : “ Dünya dö­nü­yor.” de­di­ği için yar­gı­lan­mış ama so­nun­da Dün­ya­nın dön­dü­ğü an­la­şıl­mış­tır.

Bütün din­ler ve genel ahlak ku­ral­la­rı doğ­ru­lu­ğu em­re­der. Doğ­ru­luk­tan uzak­la­şıl­dık­ça, top­lum­da büyük ya­ra­lar mey­da­na gel­me­ye baş­lar. Rüş­vet, il­ti­mas, adam ka­yır­ma ön plana çıkar. Top­lum yavaş yavaş ko­kuş­ma­ya baş­lar.

 So­nun­da o mil­let başka mil­let­le­re yem olur; ta­ri­hin de­rin­lik­le­rin­de kay­bo­lur gider. Doğ­ru­luk­tan ay­rıl­ma­yan mil­let­ler ise çağ­daş uy­gar­lık dü­ze­yi­ne ça­bu­cak ula­şa­rak refah se­vi­ye­le­ri­ni art­tı­rır­lar. Mutlu bir top­lum olur­lar. Doğ­ru­luk ne­sil­den ne­sil­le­re miras ola­rak ve­ri­le­bi­lir­se, o top­lum son­su­za kadar mutlu ola­rak yaşar.

“Doğ­ru­nun Allah yar­dım­cı­sı­dır” der­ler. Doğ­ru­luk­tan ay­rıl­ma­yan, mü­ka­fa­tı­nı mut­la­ka alır. Ama bugün, ama yarın. Doğru olan­lar, uzun va­de­de de ol­sa­lar mut­la­ka doğ­ru­luk­la­rı­nın ni­met­le­ri­ni alır­lar. Yeter ki kişi sab­re­de­rek doğ­ru­luk­tan ay­rıl­ma­sın.
Sa­tır­la­rı­mı­za Tev­fik Fik­ret’in şu güzel di­ze­le­riy­le son ve­re­lim.
“ Güzel düşün, iyi his­set, ya­nıl­ma, al­dan­ma,Ne varsa doğ­ru­da­dır, doğ­ru­luk şaşar sanma.”

----------------ŞİİR KÖŞESİ---------------

NE­RE­LER­DEYDİN

Ya­şa­dı­ğı­mı şimdi an­la­dım
Se­nin­le her yer cen­net­tir bana
Aş­kın­la ırmak gibi çağ­la­dım
Se­nin­le her yer cen­net­tir bana.

Ne­re­ler­dey­din şim­di­ye kadar
Ya­şa­ma­mı­şım bu güne kadar
Ay­rı­lık yok ölün­ce­ye kadar
Se­nin­le her yer cen­net­tir bana.

Ka­nat­lan­dım uçu­yo­rum sanki
Sular gibi co­şu­yo­rum sanki
Aşk şa­ra­bı içi­yo­rum sanki
Se­nin­le her yer cen­net­tir bana.

Dün­ya­nın kahrı vız gelir bana
İçimde aşkın ol­duk­tan sonra
Aşkı içi­yo­rum kana kana
Se­nin­le her yer cen­net­tir bana.

Bu­lut­lar­dan ığıl ığıl yağ­dın sen
Aş­kın­la sı­rıl­sık­lam ıs­lat­tın sen
Mut­lu­luk yaş­la­rı­mı akıt­tın sen
Se­nin­le her yer cen­net­tir bana.

Emin ÇELİMLİ – AYDIN

------------------------------------------------

VER­MEM GÖNÜL TA­PU­MU

Ne kadar zor in­san­sın, sır­rı­na ere­me­dim,
Her şe­yi­mi ver­dim de ca­nı­mı ve­re­me­dim,
Se­vi­yo­rum di­ye­rek, göğ­sü­mü ge­re­me­dim.
Yok artık, senin için de­ğiş­tir­mem ya­pı­mı,
Bun­dan sonra ben­de­dir, ver­mem gönül ta­pu­mu…

Kışa döndü ba­ha­rım, be­ya­zım oldu kara
Tut­ma­dın hiç elim­den, ittin adeta dara
Geçer mi sa­nı­yor­sun, bunca aç­tı­ğın yara
Çek­ti­ğim çi­le­ler­le dol­dur­dum dert kü­pü­mü,
Bun­dan sonra ben­de­dir, ver­mem gönül ta­pu­mu.

Ba­şı­ma kra­li­çe tacı sanki kon­dur­dun
Dört ya­nı­ma de­li­ce, fıl­dır fıl­dır dön­dür­dün
Yü­re­ğim­de­ki aşkı, sev­da­yı da sön­dür­dün
Dönüp bak­ma­ya­ca­ğım, çalma artık ka­pı­mı,
Bun­dan sonra ben­de­dir, ver­mem gönül ta­pu­mu…

Pembe pan­jur­lu evler, sis­ler ar­dın­da kaldı,
To­mur­cuk­la­nan aşkım, his­ler ar­dın­da kaldı,
Mut­lu­luk mu di­yor­sun? Düş­ler ar­dın­da kaldı,
Geçte olsa öğ­ren­dim, yut­tum akıl ha­pı­mı
Bun­dan sonra ben­de­dir, ver­mem gönül ta­pu­mu.

Fatma UÇAR­LAR –IS­PAR­TA

-----------------------------------------------

VUS­LA­TA ERDİĞİN ZAMAN

Çe­ki­len acı­lar bi­tecek bir gün
Ruh­la­rın vus­la­ta er­di­ği zaman
Aşk ate­şin söner günün bi­rin­de
Gö­nül­ler vus­la­ta er­di­ği zaman.

Ne hüzün ne keder sende ka­la­cak
Uzak­tan sev­gi­lin haber sa­la­cak
Gö­nül­ler ba­ğın­da gül­ler so­la­cak
Be­den­ler vus­la­ta er­di­ği zaman.

Dost­la­ra kem haber çabuk ula­şır
Çe­ki­len acı­lar bir ömrü taşır
Ya­re­nin gön­lü­ne elem bu­la­şır
Dost­luk­lar vus­la­ta er­di­ği zaman.

Bu­ra­da ka­la­cak hanın ha­ma­mın
Yap­tı­ğın­dan hesap so­ru­lur yarın
Piş­man­lı­ğa olmaz gayri za­ma­nın
Mu­sal­la ta­şı­na kon­du­ğun zaman.

Kı­lı­nır na­ma­zın senin ayak­ta
Varsa gücün şöyle et­ra­fa bak da
He­lal­lik dile sen af­fet­sin Hak da
Di­va­nı­na hak­kın çık­tı­ğın zaman.

Ömer ERHALİM- İZMİR

-----------------------------------------------

    İNSAN­LIK ÖLÜ­YOR

Nasıl bir devri dev­ran için­de­yiz bi­le­mem
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor
Ma­sum­lar ağlar oldu kö­tü­ler hep gü­lü­yor
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Aç ha­lin­den an­la­maz sırt­lan sı­fat­lı­lar var
Bi­ri­si açken evvel ar eder­dik biz­ler ar
Bir lok­ma­nın ederi anca bir namus kadar
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Taş ke­sil­di yü­rek­ler ma­sum­la­rın zul­mü­ne
Men­fa­at­ler ka­rış­tı ada­le­te il­mi­ne
Uzay çağı ya­şar­ken bu ce­ha­let ilmi ne?
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Me­de­ni­yet de­di­ğin girer insan ka­nı­na
Sanır kalır her daim yap­tık­la­rı ya­nı­na
Tek­no­lo­jik si­lah­lar kıyar insan ca­nı­na
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Hırs bü­rü­müş göz­le­ri zen­gi­ni fa­kir­den aç
Mer­ha­met­ten eser yok her­kes her şeye muh­taç
Vic­dan­la­ra kurt düş­müş kâr etmez hiç bir ilaç
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Saygı sevgi kal­ma­dı büyük küçük hep biriz
Bi­ri­si vic­dan yapsa di­yo­ruz hemen keriz
Bu nasıl bir yaşam ki sağır dil­siz ve körüz
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Genç Aşık gider mi söyle bu devri dev­ran böyle
Bu Dün­ya­nın he­sa­bı ve­ri­lir nasıl neyle
Gü­na­hı­na ke­fa­ret öden­mez pulla peyle
İmkan­lar ço­ğal­dı da bak in­san­lık ölü­yor.

Savaş SA­RI­KA­YA – AYDIN

---------------------------------------------------

OCAK TÜT­MEZ GAYRI

Ya­nar­dı oca­ğım söndü gar­da­şım
Tüp al­ma­ya gücüm yet­mi­yor gayrı.
Pa­ra­mız da pula döndü gar­da­şım
Ma­aşı­ma bir şey et­mi­yor gayrı.

Hava yap­mış motor ça­lış­maz oldu
Sök­tü­ğü pan­ca­rı tar­la­da kaldı
Altın, dolar alan pa­ra­yı buldu
Çift­çi­nin he­sa­bı tut­mu­yor gayrı.

Zen­gi­ne do­kun­maz kat­lar da kat­lar
Ma­zo­tu ucuz­dur ça­lı­şır yat­lar
Ce­za­sı ga­ri­ban çift­çi ye pat­lar
Mazot yok pan­ca­rın sat­mı­yor gayrı.

Bıkıp usan­maz­lar mal ala ala
Bi­ti­re­me­di­ler hep çala çala
Bile bile gel­dik biz­ler bu hala
Alış­tım gü­cü­me git­mi­yor gayrı .

Yoz­gat­lı ŞABAN'ım ahım on­la­ra
Kinim, nef­re­tim, vahım on­la­ra
AZRAİL te­pem­de gel­dim son­la­ra
Öl­me­den bu çilem bit­mi­yor gayrı .

Şaban KAH­RA­MAN - YOZ­GAT

---------------------------------------------

   YOR­GU­NUM

Ka­fam­la, be­de­nim çok­tan­dır yor­gun
Yo­ru­lan be­de­nim ça­re­siz bek­ler
Duy­gu­la­rım yasta, ru­hum­sa dur­gun
Mut­lu­lu­ğa has­ret yü­re­ğim tek­ler.

Şan­sım hiç gül­me­di dilim duada
Ha­ya­lim ya­şa­mak güzel yu­va­da
Ruhum ser­se­ri­dir gezer ovada
Do­la­şır rü­yam­da çıyan, bö­cek­ler.

Hayat yo­ku­şu zor, beden yo­rul­du
Bit­mez dert tez­gâ­hı gönle ku­rul­du
Be­de­nim eridi genç­lik du­rul­du
Soldu gön­lüm­de­ki renk­li çi­çek­ler.

Be­de­nim zin­dan­da yok ki ra­ha­tım
Her yerim ağ­rı­yor, sanki sa­ka­tım
Bir gün biter elbet bu zor ha­ya­tım
Bu­lu­şur in­şal­lah seven yü­rek­ler.

Dünya bana derdi verse de biter
Git­mez de­di­ğim dert el­bet­te gider
Özger, Allah kulu bil mutlu eder
Sev­di­ğim dost­la­rım tez ge­le­cek­ler.

Fatma Özger BİLGİÇ - MERSİN