BARIŞ İÇİNSE KAVGA…

Bu­gü­nün kö­şe­si­nin pa­yı­na da bir şiir düştü. Far­kın­da­lı­ğı, ön­gö­rü­yü, bir­lik­te­li­ği, da­ya­nış­ma­yı ve di­re­ni­şi ya­şa­mın sür­dü­rü­le­bi­lir­li­ği için ge­rek­li sayan bir çağrı. Çağrı öf­ke­ye gön­der­me ya­pı­yor. Öfke bir al­gı­sal tep­ki­dir ve ön­ce­lik­le bi­re­bir iliş­ki ile or­ta­ya çıkar. Yüz yü­ze­lik ol­ma­sa bile, bi­linç ve du­yar­lık me­sa­fe ta­nı­maz. Ser­çe­nin aya­ğı­na batan di­ke­ni al­gı­la­yan yürek ka­na­ma­ya baş­lar(!)…
Haklı olan­lar se­si­ni yük­sel­tin­ce, önce hukuk ta­nı­maz­lar tit­rer ve sa­ra­rır!
BARIŞ İÇİNSE KAVGA…
Pimi çe­kil­miş­ti se­vin­cin,
Bi­lin­mi­yor­du ne­re­de ve ne zaman çi­çe­ğe du­ra­ca­ğı.
Umu­dun her ha­li­ne yer vardı ge­le­cek­te…
Öne geçti ne is­te­di­ği­ni, niçin is­te­di­ği­ni bi­len­ler.
Ve eller kav­ra­dı bir­lik­te­li­ğin omuz­la­rı­nı!

Bir çiçek açı­lır öm­rü­mün şa­fa­ğın­da,
Göl­ge­sin­den ta­nı­rım sev­da­lı yü­rü­yüş­le­ri;
Alev­le­nir yü­re­ğin­de gü­ne­şin öpü­cü­ğü.
Düş­le­re sa­rı­nı­rım, hepsi de senli…

Eğer ya­şam­sal bir kavga ka­çı­nıl­maz ise;
En uygun zaman, ka­çı­rıl­ma­ma­sı ge­re­ken­dir…
Yoksa, barış çi­çe­ğe du­ra­mı­yor dört mev­sim!
Kut­sal olan ba­rı­şın kav­ga­sı da kut­sal­dır!

Su ser­pip yü­rek­le­re, umut ek­me­nin za­ma­nı­dır.
Gün ye­şe­rir ka­ran­lı­ğı­nı so­yu­nur­ken dağ­lar;
Fı­sıl­tı­lı yap­rak­lar uya­nır ha­va­dan su iç­me­ye,
Sev­da­la­ra gü­lüm­ser top­ra­ğın koy­nun­da­ki gül.

Gün uya­nır, bö­lü­nür uy­ku­lar…
Sev­da­lı sür­gün dal uç­la­rın­da­dır.
Gü­lüm­se­me­le­ri­ne renk çalar gü­neş­ten;
Gülün harlı yü­re­ğin­de ateş­ten bahar!

Kırk gö­ze­den gi­de­rir su­suz­lu­ğu­nu umut.
Cep­ha­ne ta­şı­yan pro­le­ter di­ze­ler yol­lar­da­dır.
Bir topal dize bile eriş­ti­rir cep­ha­ne­si­ni si­per­le­re…
Ör­güt­le­riy­le di­re­nen­ler çeker za­fe­ri gön­de­re!...